امامزاده شاه عبدالعظیم

آرامگاه شاه عبدالعظیم در مجموعه آرامگاه های نوادگان حسن بن علی می باشد که در شهر ری قرار گرفته است. این آرامگاه مربوط به دوران ایلخانی – دوره ی صفوی – دوره قاجار می باشد و با آرامگاه حمزه و طاهر یکی از مشهورترین زیارتگاه های شیعیان ایران بوده.

نخستین بنای این آرامگاه را محمد پسر زید داعی علوی در نیمه دوم قرن سوم هجری قمری، تعمیر اساسی کرد. ورودی اصلی آرامگاه که در شمال آن قرار گرفته، به فرمان پادشاهان خاندان بویه و سپس با تلاش مجدالملک قمی ساخته شد.

عبدالعظیم از دانشمندان شیعه و همچنین از چهره های محبوب و مورد اعتماد نزد اهل بیت بوده. نسبت ایشان با واسطه و با چهار پشت به امام حسن مجتبی می رسد.

از آثار تاریخی این مجموعه سر در دوران سلجوقی و صندوقی از چوب عود، کتیبه هایی به خط نسخ و ثلث و فول و گردو می باشد. امزاده شاه عبدالعظیم دارای چندین صحن و ایوان می باشد که مهم ترین آن ایوان آستانه است. در ایوان جنوبی حرم هنرهای بسیار زیبای ایرانی نظیر آیینه کاری به چشم می خورد. محراب مسجد از دیگر زیبایی های این مجموعه است که در غرب حرم قرار گرفته. این محراب با کاشی های رنگارنگ و معرق پوشیده شده است. سقف گنبد حرم نیز دارای کاشی کاری ها و نقش و نگارهای زیباییست که به احادیث و آیات قرآن مزین گشته است.

این آرامگاه در تاریخ 11 بهمن ماه سال 1334 با شماره ثبت 406 به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسید.

بازدیدها: 174